Jednym z najciekawszych kierunków jakim podąża psychologia jest nurt konstruktywistyczny. U jego podstaw leży założenie, że każdy z symptomów jest zewnętrzną emanacją konstruktu wewnętrznego, który za nim stoi. Przykładowo kiedy pacjent odczuwa przedłużający się smutek, może to oznaczać że jest on symptomem np. poczucia samotności. Dlatego, aby skutecznie zniwelować symptom należy dotrzeć i zmodyfikować konstrukt źródłowy. Bazując na tym założeniu Bruce Ecker i Laurel Hulley, para psychoterapeutów z Kalifornii w latach 90 zauważyli, że najlepsze efekty zmiany, pacjenci osiągają odkrywając własne znaczenia symptomów poprzez bezpośrednie doświadczanie. Ecker i Hulley podjęli się stworzenia systemu terapeutycznego mającego umożliwić przeprowadzanie efektywnych sesji w powtarzalny sposób. Pierwsza faza rozwoju podejścia, które nazwali Depth-Oriented Brief Therapy (terapia krótkoterminowa zorientowana na głębię), przypada na lata 1986–1993. Zwieńczeniem tego okresu jest książka „Depth Oriented Brief Therapy”, wydana w roku 1996. W poniższym tekście omawiamy podstawowe założenia i zastosowania terapeutyczne powstałej w wyniku tego odkrycia - Terapii Koherencji.